Kilometers waarnemen
Ik rij nogal wat kilometers over onze Hollandse snelwegen. Mijn interesse in gedrag van mensen maakt dat ik met die interesse kijk naar hoe andere chauffeurs zich gedragen in files. Je hebt verschillende types. Allereerst heb je de ‘hufters’. Ze pakken iedere meter die vrijkomt, wisselen vaak van baan, halen rechts in, en rijden erg dicht op je achterbumper. Gelukkig zijn het er niet zo veel, juist daarom vallen ze op.
Het merendeel van de weggebruikers lijkt zich in twee categorieën in te delen: de rustige rijders en de haastige rijders.
Zeker wanneer het wat drukker wordt, zie ik vaak dat de haastige rijders zich op de linkerbaan begeven, snel optrekken bij de zich bewegende rij en vol in de rem moeten wanneer die weer stagneert.
De rustige rijders, waar ik er inmiddels ook een van ben, kiezen ervoor om rechts achter een grote vrachtwagen te gaan hangen die zich heel rustig voortbeweegt. Ze remmen zo weinig mogelijk en vertonen niet het vervelende ‘harmonicagedrag’ van de linkerbaan. Sterker, ik probeer een tempo aan te houden door zo goed mogelijk ver vooruit te kijken en te anticiperen op wat er gaat gebeuren. Volgens mij heet dit het ‘nieuwe rijden’.
Het effect hiervan is dat mijn hartslag laag blijft, mijn stressniveau loopt niet op, de auto rijdt zuiniger, de kans op (bijna) ongelukken neemt af en ik erger me niet aan anderen. Sterker, door gelijkmatig te rijden zorg ik, samen met anderen die dit ook door hebben, voor een min of meer constante snelheid en uiteindelijk ook een hogere snelheid dan de linkerbaan! Ik kom met minder kosten verder.
Managers
Ik moest hieraan denken als metafoor voor wat ik sommige managers zie doen. Die zou je ook in deze twee groepen kunnen indelen: de snelle reageerders, en de anticiperende verkijkers.
Er zijn managers die ontzettend druk zijn met het regelen, of bezweren, van allerlei crisisituaties. Zij hollen van het een naar het ander. Zijn zo druk met de huidige gebeurtenissen dat ze geen tijd hebben om vooruit te kijken, om voorzorgsmaatregelen te nemen, waardoor ze voortdurend ‘aan’ staan. Hyperactief met de ‘waan van de dag’ en amper in staat om te sturen. Zij zijn speelbal van de omstandigheden die vaak ook de legitimatie zijn voor waarom ze dit blijven doen. Ze kunnen niet anders….. Ze creëren onbewust hun eigen crisis.
Je hebt ook managers die overzien waar ze zijn, wat ze nu moeten doen om straks goed uit te komen. Zij plannen slim, gebruiken anderen om dingen voor elkaar te krijgen en zijn niet verrast door veranderingen. Zij hebben de juiste voorzieningen getroffen om hier adequaat en effectief mee om te gaan, waardoor ze de rust zelf blijven. Als er een keer zich iets voordoet hebben ze daar de tijd voor, lossen het op en zorgen dat het niet meer gebeurt.
Overigens is de belangrijkste voorzorgsmaatregel om dit rustige gedrag op de weg te realiseren een heel eenvoudige: eerder vertrekken!
Ik heb er geen onderzoek naar gedaan, maar het zou interessant zijn om eens te kijken naar het rijgedrag van beide soorten managers. Heb je typische ‘linkerbaanmanagers’ en typische ‘rechterbaanmanagers’? En als dat zo is, hoe haal je dan linkerbaanmanagers over om rechterbaangedrag te vertonen? Want als dat lukt heeft de manager zelf daar niet alleen baat bij. Het voorbeeldgedrag van de manager maakt dat zo’n verandering doorwerkt in de gehele organisatie. Uiteindelijk zullen deze managers met hun hele organisatie verder komen tegen lagere kosten.
Ook van baan verwisselen? Wij hebben ideeën hoe je dit effectief voor elkaar krijgt.