Ik ben nu 64 jaar en heb best een lang en werkzaam leven achter de rug. Dit is geen aankondiging om te stoppen, want dat is nog niet mijn plan. Ik vind dat wat ik doe nog veel te leuk en ik doe waar ik goed in ben. Wat wil een mens nog meer! Natuurlijk probeer ik wel om wat minder uren te maken en dat lukt me, in tegenstelling tot wat mensen die mij goed kennen zouden verwachten, ook nog best aardig.
Waar ik het met je over wil hebben is vertrouwen. Voor mij is dat meer dan een woord, omdat ik zonder wederzijds vertrouwen niet veel kan. Vertrouwen is in mijn ogen immers een basis die nodig is om wat dan ook voor elkaar te kunnen betekenen. Dat is nodig bij vriendschap, met je levenspartner, maar ook als je in zaken met anderen wilt samenwerken. Ik werk vanaf mijn 22e en heb eigenlijk mijn hele leven wel vanuit vertrouwen met anderen kunnen en mogen samenwerken. Niet dat dat vertrouwen nooit eens beschaamd werd, maar doorgaans mag ik niet klagen over het ervaren van dat wederzijdse vertrouwen. Ik ben in die zin een gelukkig mens.
Wat ik echter merk:
De laatste tijd bespeur ik een verandering: mensen belijden wel met de mond dat ze elkaar vertrouwen, maar gedragen zich daar vaker dan mij lief is niet naar. Dat merk je bijvoorbeeld als men toezeggingen niet nakomt, afspraken vergeet, of niet de opvolging aan iets geeft wat men stellig beloofd heeft.
Begrijp me goed: Ik kom ook wel eens niet na wat ik beloofde, of ben wel eens wat te laat, maar dan dwing ik mezelf toch om de ander daarvan tijdig op de hoogte te stellen. Meestal lukt me dat en gelukkig maar, want ik wil het vertrouwen dat de ander in me stelde niet beschamen. Dat merk ik helaas minder bij anderen en dat kan best aan mij liggen.
Hoe zou het komen:
Wat is dat nu toch dat ik nu meer dan ooit merk dat mensen het met gemaakte afspraken of opvolgingen minder nauw nemen. Dat kan natuurlijk aan mij liggen, maar dat geloof ik niet; ik gaf immers zojuist al aan wat ik zelf doe en ik meen daar best alert op te zijn.
Anderen zijn dat blijkbaar in interactie met mij niet. Dan kan je je de vraag stellen of de ander wel net zoveel belang stelt in het nakomen van afspraken, of het bewaken van het wederzijdse vertrouwen, als ik dat doe. Wellicht niet en voor mij is dat eerlijk gezegd vrijwel altijd een teleurstelling. Toch neem ik dat anderen maar zelden kwalijk, maar het kan zijn dat ik dat nu juist wel moet doen. Anders houd ik op die manier immers iets in stand waar ik niet blij van word.
Wat kan ik er aan doen:
Ik denk dat ik steeds aan mensen die mij ter harte gaan duidelijk moet maken, dat wederzijds vertrouwen voor mij een kernwaarde is en een voorwaarde voor goede en constructieve samenwerking. En ook dat ik duidelijk wil maken wat we van elkaar mogen en moeten verwachten. Heel concreet! Ik neem mij voor dat vanaf heden aan mijn relaties duidelijk te maken. De consequentie is dat ik afstand neem van mensen die daar niet aan willen of kunnen voldoen. Dat gaat anders maar tot irritatie leiden en dat wil ik niet.
Kunt u er iets aan doen?
Ja, dat kan wel degelijk en als het over mij gaat stel ik dat zelfs zeer op prijs. Wees eerlijk en zeg het als er iets speelt, iets in de weg staat.
Als ik uw vertrouwen heb beschaamd, en dat kan, want ik ben ook maar een mens, dan spijt me dat oprecht en wil ik dat recht zetten. Vertel het me en geef ons (u en mij) die kans om het wederzijdse vertrouwen te verbeteren. Onze samenwerking wordt er beslist beter van. Met andere woorden: wat mij betreft is wederzijds vertrouwen wel degelijk iets van deze tijd. Ik koester het!
Alex Janssen, Business coach