De zon hing laag boven de horizon, een warme gloed over de velden, terwijl Tom op een gammel houten bankje zat. Zijn laptop stond nog open op de keukentafel, vijf gemiste oproepen knipperden op zijn telefoon, en zijn hoofd gonsde van de deadlines die hij net had gehaald. Twee weken lang had hij geleefd op koffie, adrenaline en te weinig slaap. Een project afgerond, een crisis bezworen, een team op sleeptouw genomen. Nu was het stil. Te stil, bijna. Hij voelde zijn schouders nog strak staan, alsof zijn lichaam niet wist dat de strijd voorbij was.
Herken je dat? Dat moment waarop je eindelijk kunt ademhalen, maar je systeem nog in de vijfde versnelling draait? Het is alsof je een marathon hebt gelopen en iemand je ineens vraagt om te gaan zitten en een boek te lezen. Je wílt wel, maar je bent nog niet geland.
Stress is een sluipmoordenaar, maar ook een oude vriend. Het pusht je om te presteren, om scherp te blijven, om die ene onmogelijke deadline toch te halen. Maar als de storm gaat liggen, blijft er vaak iets achter: een soort mentale ruis. Je bent uitgeput, maar je gedachten blijven racen. Je wilt ontspannen, maar je voelt je schuldig als je niets doet. Het is een valkuil die we allemaal kennen, maar waar we zelden over praten.
Tom pakte een steen van de grond en gooide hem in het gras. Hij dacht aan zijn grootvader, die altijd zei: ‘Jongen, een motor die altijd op vol gas draait, brandt op.’ Simpele wijsheid, maar het bleef hangen. Ontspannen is geen luxe, het is onderhoud. Zonder dat onderhoud loop je vast – niet vandaag, niet morgen, maar op een dag dat je het niet verwacht.
Dus hoe doe je dat, ontspannen zonder dat het voelt als verspilde tijd? Het begint met accepteren dat stilstand geen zwakte is. Het is geen kwestie van kaarsjes aansteken of mediteren op een kussen (tenzij dat jouw ding is). Het gaat om bewust ruimte maken voor jezelf. Voor Tom was dat een uur op dat bankje, starend naar de horizon, zonder zijn telefoon te checken. Voor jou kan het een wandeling zijn, een goed boek, of zelfs een uurtje sleutelen aan een oude hobby die je vergeten was. Het hoeft niet groots te zijn, als het maar iets is dat je loskoppelt van de waan van de dag.
Wat Tom die avond leerde, was dat ontspannen niet gaat om het vinden van rust, maar om het creëren ervan. Het is een keuze, een actieve daad. Niet soft, niet zweverig, maar essentieel. Want als je altijd maar doorgaat, ben je niet sterker – je bent roekeloos. En dat bankje? Dat staat er morgen ook nog. Misschien is het tijd om er eens op te gaan zitten.
Wellicht zit ik daar dan al…..