Denken mensen nog na? Dat is wat ik me steeds meer afvraag.
Via sociale media, radio en tv en de al maar door ratelende reclame-uitingen krijgt een mens per dag zoveel impulsen. Er is dan nauwelijks nog ruimte in ons brein om na te denken. Het is daardoor de meest onderschatte en verwaarloosde vaardigheid waar mensen over beschikken.
Deze constatering brengt mij op een anekdote over dit onderwerp.
Het speelt in de tijd dat managers zich, afgesloten van hun medewerkers, plannen maakten voor komende periode.
Zo ook Ronnie. Hij was een sportfanaat. Een inspirerende ervaring zette hem aan het denken. Rintje Ritsma was afgelopen weekend wereldkampioen geworden, nadat hem dat een paar jaar niet was gelukt. ‘Wat heeft Rintje nu anders gedaan dan voorgaande jaren?’ Wat maakt het verschil tussen winnen of verliezen?’ Ronnie vroeg zich af hoe hij zijn teamleden kon inspireren ook winnaars te maken. Het toeval wilde dat Ronnie net een boek las en geraakt werd door een bladzijde waarop stond:
‘Ik denk na’
Dit werd zijn lijfmotto en om dat kracht bij te zetten plakte hij kopietjes van deze bladzijde goed zichtbaar voor iedereen op muren en deuren. Met beide benen op het bureau (een fantastische nadenk houding, maar ook wat provocerend) zat hij te peinzen en probeerde hij een goed inspirerend verhaal voor zijn team te bedenken.
Op dat moment zwaaide opeens de deur open. Zijn leidinggevende stond schuimend en dampend in de deur opening. ‘Waar ben jij nou mee bezig……?’
‘Wat bedoel je’, zei Ronnie quasi verbaasd.
‘Wat ben je aan het doen? Moet jij niet werken?’
‘Ja hoor’, zei Ronnie, ‘dat doe ik ook. Ik denk na’ en hij legde uit wat er zich in zijn brein afspeelde aan ideeën.
De leidinggevende trok een onbegrijpend gezicht, waarop Ronnie pareerde: ‘Zal ik het nog een keer uitleggen?’
Zoveel brutaliteit was de leidinggevende teveel, hij klapte de deur dicht en verdween.
Ik kan u verzekeren dat de carrière van Ronnie even een jaartje ‘on hold’ is gezet. Later is het allemaal weer goed gekomen.
Nadenken (ook wel ten onrechte brainstormen genoemd) werd schijnbaar niet gezien als werken. Als je werkte was je bezig, gebogen over papier, met de (toen nog) vaste telefoon in je hand. Als het goed was zweette je er een beetje bij, omdat je het zo verschrikkelijk druk had.
Mensen die nadenken zijn een bijna uitgestorven ras. Althans zo lijkt het.
Gun uzelf een kwartiertje nadenken per dag. En dan niet zo’n laffe oplossing, zoals dat doe ik wel in de auto als ik naar huis rij. Nee, doe het op een plek en moment waar je vrij bent van impulsen van buitenaf en je kunt focussen op het vraagstuk. ‘
En het team van Ronnie? De denksessies leverden zoveel inspiratie op, dat de tijd die Ronnie in het denken had gestoken ruimschoots werd gecompenseerd. Bovendien stimuleerde het zijn team ook tot grotere creativiteit als gevolg van het ‘nemen van afstand’.
Succes
Rob van Beuningen